Propaganda sukcesu

Od początku Euro 2012 redakcje przekroczyły granicę informowania, uprawiając czystą propagandę i dając popis braku profesjonalizmu

Wrażenie było takie, jakby największe polskie media obudziły się po długim dziesięciodniowym śnie. Przegrana z Czechami otworzyła oczy dziennikarzom: to istnieje świat poza stadionami? 18 czerwca znikły biało-czerwone szaliki z ramion prowadzących serwisy informacyjne, zmyto biało-czerwone flagi z policzków reporterów. No i ten ton – już nie taki natchniony, tylko zwykły, reporterski.

Już kilka dni przed rozpoczęciem Euro 2012 widać było, że podczas tej sportowej imprezy dziennikarze mający coś do powiedzenia na temat piłki nożnej zostaną zepchnięci do defensywy. Bo nie jest prawdą to, co napisał Wojciech Fusek w „Gazecie Wyborczej” podczas ćwierćfinałów, że „dzięki mistrzostwom sport znalazł odpowiednie miejsce w przestrzeni publicznej” – sport przegrał, a to, co z niego zrobiły niektóre polskie redakcje, nie miało z nim wiele wspólnego. Obserwowaliśmy za to patriotyczny amok w mediach. Świat przestał istnieć, istotne problemy przestały nas nurtować, nierozwiązane sprawy pozostawały niezauważone, życie w newsroomach zakręciło się wokół piłki. Gdy 6 czerwca prezydent podpisał bardzo dyskutowaną wcześniej ustawę o emeryturach mundurowych, przeszło to przez największe stacje i tytuły prawie niezauważone – wszyscy żyli już otwarciem ostatniego odcinka A2, z którego transmisję prowadziły TVN 24 i TVP Info.

Następnego dnia media pojechały za premierem Donaldem Tuskiem nową trasą do Łodzi, bo szef rządu wybrał się na obiad do czarnoskórego posła. Do protestujących na granicy celników już nie dojechały, a ich biało-czerwone transparenty z hasłami protestów fotografowali jedynie kibice wjeżdżający do Polski – biorąc je za ozdoby z okazji mistrzostw.

Renata Gluza

Aby przeczytać cały artykuł: