Licencja na kasę

Producenci z Wielkiej Brytanii tworzą nowe programy telewizyjne tak, by dobrze się sprzedawały za granicą

Węgierski iluzjonista Soma wychodzi na scenę. Drze gazetę na kawałki, żeby po kilku sekundach z szelmowskim uśmiechem zaprezentować nienaruszoną rozkładówkę. Zdumieni widzowie biją brawo, ale pałeczkę przejmują amerykańscy magicy jurorzy – Raymond Joseph Teller i Penn Jillette. Ich zadaniem jest odkrycie, w jaki sposób Soma zdołał wykonać swój trick. Jeśli im się nie uda, węgierski magik wygra i w nagrodę pojedzie do Las Vegas zaprezentować swoje umiejętności przed amerykańską widownią.

Sztuczki magików mogą się wydawać wymyślne, natomiast fabuła programu jest nad wyraz prosta. „Penn & Teller: Fool Us” wykreowały i wyprodukowały brytyjskie firmy September Films i 1/17 Productions, należące do grupy dystrybucyjnej DCD Media. Każdy odcinek show od momentu debiutu w styczniu 2010 roku w ITV oglądało ok. 3 mln widzów. Dziesięć miesięcy po wyemitowaniu pierwszego odcinka brytyjską wersję programu zobaczyli również telewidzowie w Skandynawii, Australii i RPA. – Format jest uniwersalny, dlatego spotkał się z dużym zainteresowaniem. W październiku sprzedaliśmy prawa do lokalnej wersji ukraińskiej sieci telewizyjnej STB – mówi David Green, prezes DCD Media.

Powyższy przykład nie stanowi wyjątku. Zgodnie z danymi zebranymi przez FremantleMedia aż 43 proc. wszystkich programów sprzedanych w pierwszym półroczu 2011 roku pochodziło z Wielkiej Brytanii. Zdaniem Marka Olivera z Oliver & Ohlbaum o brytyjskiej dominacji w sprzedaży formatów przesądza specyfika rynku medialnego. – W Wielkiej Brytanii jeden sezon nadawania programu to maksimum dziesięć odcinków. W Stanach Zjednoczonych sezon trwa dwa razy dłużej – wyjaśnia Oliver. Dzięki tak krótkim edycjom na Wyspach powstaje znacznie więcej nowości. Zawsze więc kilka pomysłów przypadnie brytyjskim widzom do gustu i spodoba się zagranicznym klientom.

Michał Kaczmarski

Aby przeczytać cały artykuł: