Mają za sobą dobry rok
Wbrew temu, co podają niektóre media w grudniu każdego roku, to nie „Press” przyznaje tytuł Dziennikarza Roku. Otrzymuje go osoba, która zwycięża w głosowaniu polskich redakcji.
„Press” jako organizator konkursu na Dziennikarza Roku nigdy nie głosuje. Często jednak byliśmy proszeni o przypomnienie tych koleżanek i kolegów, którzy szczególnie wyróżnili się swoją pracą w mijającym roku.
Poniżej przedstawiamy nasze tegoroczne podpowiedzi. Głosujące kolegia redakcyjne nie muszą się nimi kierować, mają prawo wskazać dowolne osoby – pod warunkiem spełnienia wymogów regulaminu. Każda redakcja ma prawo do nominowania od jednego do trzech kandydatów, lecz żaden z nominowanych nie może być pracownikiem redakcji nominującej lub redakcji z nią strukturalnie powiązanych.
Piotr Andrusieczko („Ukraiński Żurnał”, „Nowa Europa Wschodnia”, korespondent „Gazety Wyborczej”) – dzięki jego profesjonalnym relacjom z Ukrainy przez cały rok poznawaliśmy rzeczywiste oblicze konfliktu między Ukrainą a Rosją. Reporter wszechstronny, uważny obserwator. Jego opowieści o wydarzeniach na Ukrainie czytaliśmy w „Gazecie Wyborczej”, ale słuchaliśmy ich też w Polskim Radiu, Tok FM, TVP Info czy TVN 24.
Marek Czyż (TVP Info) – prowadząc w TVP Info program publicystyczny „Bez retuszu”, przywrócił pojęciu „publicystyka telewizyjna” właściwe znaczenie. Potrafi prowadzić z zaproszonymi gośćmi rzeczową, ciekawą dyskusję na tematy polityczne czy społeczne, w której argumenty nie przegrywają z emocjami. Umiejętnie wykorzystuje udział widzów w programie.
Sylwester Latkowski („Wprost”) – nie było w tym roku głośniejszego materiału w mediach niż cykl we „Wprost” dotyczący afery podsłuchowej, dzięki któremu opinia publiczna dowiedziała się o procederze nielegalnego nagrywania najważniejszych osób w państwie. Podejmując decyzję o ujawnieniu nagrań na łamach „Wprost”, redaktor naczelny zdawał sobie sprawę z ryzyka. Dzięki temu dowiedzieliśmy się jednak więcej o demokracji, w jakiej żyjemy.
Michał Majewski („Wprost”) – wraz z Sylwestrem Latkowskim pilotował sprawę publikacji we „Wprost” tekstów z taśm pochodzących z nielegalnych podsłuchów najważniejszych osób w państwie. Współdecydował i pomagał w spisaniu i ujawnieniu nagrań, które przez kilka miesięcy stały się jednym z głównych tematów dla mediów. Jest aktywnym i sporo piszącym dziennikarzem śledczym ujawniającym kulisy działania polityków i służb.
Robert Mazurek – „Rozmowa Mazurka” jest najmocniejszym punktem „Plus Minus” w sobotniej „Rzeczpospolitej”. Jego wywiady (m.in. z Albinem Siwakiem, Dorotą Kanią, Jerzym Eislerem) pokazują, niezależnie od rozmówcy, że warto rozmawiać z każdym, a przede wszystkim: być do rozmowy przygotowanym. Dziennikarz, który udowadnia, że wywiad jest nie dla kogoś, lecz po coś.
Adam Pieczyński (TVN 24, TVN BiŚ) – redaktor naczelny TVN 24, stworzył drugi kanał informacyjny wyznaczający nowe standardy na rynku. Kierowany przez niego TVN Biznes i Świat prezentuje dziennikarstwo telewizyjne na najlepszym poziomie. Przemyślana ramówka, programy autorskie na wysokim poziomie i nowi prowadzący są dowodem na to, że w telewizji wciąż jest miejsce dla profesjonalnych dziennikarzy.
Paweł Reszka („Tygodnik Powszechny”) – hasło „Reszka nadaje”, które podawali sobie uczestnicy Twittera i Facebooka, gdy Paweł Reszka relacjonował wydarzenia na Krymie, obrazuje, jak odbiorcy doceniali tam robotę dziennikarza, także w mediach społecznościowych. Przygotowywał też materiały do wydania drukowanego „Tygodnika Powszechnego”. Na co dzień swoimi publicystycznymi tekstami daje kolegom po fachu do myślenia.
Magdalena Rigamonti („Wprost”) – udowodniła, że nie ma wyeksploatowanych tematów, a każdy człowiek ma nieznane oblicze. Jej teksty rzucają nowe spojrzenie na sprawy zdawałoby się powszechnie znane. Swoim najgłośniejszym materiałem pt. „Klauzula okrucieństwa” – rozmową z rodzicami oczekującymi dziecka, którym prof. Bogdan Chazan odmówił prawa do aborcji, mimo że płód był śmiertelnie chory – wywołała ogólnopolską dyskusję o naruszaniu praw pacjenta. W konsekwencji prof. Chazan został odwołany ze stanowiska dyrektora szpitala.
Grzegorz Sroczyński („Gazeta Wyborcza”) – jego wywiady to głębokie, przemyślane teksty stworzone przez autora i jego rozmówcę. W tym roku rozmowami na temat transformacji ustrojowej, m.in. z Marcinem Królem, Karolem Modzelewskim, Janem Krzysztofem Bieleckim, wywołał publiczne refleksje i dyskusje dotyczące problemów społecznych oraz różnych punktów widzenia młodego i starszego pokolenia. (fot. Polityka)
Bartosz Węglarczyk („Rzeczpospolita”) – dziennikarz wszechstronny, umiejętnie wykorzystujący media społecznościowe jako kanał komunikacji na temat spraw międzynarodowych. Od początku roku w nowej stacji TVN Biznes i Świat prowadzi program „Świat”, w którym potrafi w pełni wykorzystać swoją wiedzę z zakresu tematyki międzynarodowej, zapraszając fachowych rozmówców i odkrywając polskim widzom nowe światy i tematy.
Paweł Wilkowicz (Sport.pl) – dziennikarz sportowy, który sport traktuje nie tylko jako tabele wyników, lecz także zjawisko wpływające na życie ludzi czy społeczeństw. Obsługując igrzyska w Soczi, pokazał, że sprawozdawca sportowy może pracować właściwie 24 godziny na dobę, jeśli potrafi wykorzystywać różne kanały komunikacji. Podczas mundialu w Brazylii klasyczne przekazy sportowe uzupełniał pogłębionymi materiałami społeczno-politycznymi na temat Brazylii. Autor wywiadu z Justyną Kowalczyk, w którym ujawniła, że choruje na depresję.
(14.11.2014)
